نوبهار آرد به امداد من بیمارگل

تا به جای رنگ گردانم به گرد یار گل

در گلستانی که شرم آیینه دار ناز اوست

محو شبنم می شود از شوخی اظهارگل

باغبان ! از دورگردان چمن غافل مباش

تا کی ام دزدیده باشد رخنهٔ دیوار گل

از خموشی پرده دار شوخی حسن است عشق

می کند بلبل نهان در غنچهٔ منقار گل

تا نفس باقیست باید خصم راحت بود و بس

هم ز بوی خویش دارد در گریبان خار گل

رنگ بو نامحرم فیض بهار نیستی است

خاک راهی باش و از هر نقش پا بردار گل

گر ز اسرار بهار عشق بویی برده ای

غیر داغ و زخم و اشک و آبله مشمار گل

بر بساط غنچه خسبان گر رسی آهسته باش

می شود از جنبش نبض نفس بیدار گل

این حدیث از شمع روشن شد که در بزم وقار

داغ دارد زیب دل چون زینت دستار گل

حاصل این باغ بر دامن گرانی می کند

چون سپر بر پشت باید بستنت ناچار گل

جلوه در پیش است تشویش دگر انشا مکن

هرکجا باشد همان بر رنگ دارد کار گل

شوخی نشو و نماها بس که شبنم پرور است

سبزه چون مژگان بیدل کرده گوهر بارگل